Bebek İstiyordum;Olacak mıydı...

Daha liseye yeni başladığım zamanlarda tanışmıştım kistlerle. PCOS.. Polikistik over sendromu.. Her bir doktor farklı yorum yapıyordu..yıllarca ilaç kullandım ve pek çok değiştirdim. Değişmeyen tek şey doktorların " çocuk sahibi olabilirsin tabi olamazsın demiyoruz, ama ilaç,iğne hatta tüp bebek gerekebilir" sözü idi.

Evlendik. Aradan 2 yıl geçti. Artık anne olmak istiyordum. Geç bile kalmıştım. İş kurma faslı ortaya çıkmasa çok daha önce heveslenmiştim anne olmaya. 

PCOS varlığını bilen bir anne adayı ne yapar, hamile kalmaya karar verince hemen bir uzaman gider destek için..Ben de öyle yaptım. 

Gittiğim doktor tanıdıktı. Beraber çalışmıştık. dedi ki;

"Canım seni hiç oyalamayım. Doğal yollarla hamile kalman zor. Yumurtaların var; ama destek olmak lazım. Sana bir ilaç vereceğim. Kullanacaksın . Yumurtalarını büyütecek. Sonra çatlatma iğnesi yapacağız. Oldu oldu, yoksa aşılama.."

Nasıl bir psikoloji.. Evet zor olacağını biliyordum. Ama yine de bunları yeniden duymak üzülmemem için bir sebep değildi. 

Kendimi eksik, ezik, yeteneksiz hissetmiştim..

İlaçları alıp başladım kullanmaya. Ama iğne vakti geldiği zaman il dışına çıkmamız gerekiyordu kaldı... Neyse dedim daha kaç ay oldu ki ..Acelemiz yok.. dönüşte ilaç alırım tekrar..

Gittiğimiz yer eşimin ailesinin yanıydı. Kayınpederim her gün aldı ikimizi karşısına oturttu dua okudu. Biz eşimle bol bol temiz havada gezdik. Kafa rahat. Şu an çocuk olmayacak biliyoruz düşünmüyoruz. Vakit verdik kendimize...

Dönüşte eşim hemen alma ilaçları bırakalım biraz zamana dedi.. İyi dedim. 

Ve o ay regl olmadım... 

Ben derim ki, önce kafa rahat olmalı. Sonra tevekkül olmalı.. 

 Çok şükür Rabbim kucağımızı boş bırakmadı, çok aratmadı.. Dileyen isteyen herkesin olsun bebeği inşallah...

sevgiyle..