Şu an içimden ağlamak geliyor... Hıçkıra hıçkıra.. Bağıra çağıra...
Sonra gözyaşlarımı silip hayata kaldığım yerden devam etmek....ister istemez...
Sosyal medyada takip ettiğim özel çocuklar var.. Otizm tanısı olan, genetik hastalık tanısı alan, değişik sebeplerle gelişim geriliği yaşayan çocuklar ve anneleri..
Normal çocuklar da var tabii ki... Yaşının gerektirdiği her şeyi yapabilen.. Bazen fazlasını yapan.. Şımarık, uslu, gezici, evcimen....
Çoğunlukla gördüğüm her yeni beceri için özel olsun olmasın her çocukta seviniyorum annesiyle birlikte..
Ama bazen... Öyle bir an geliyor ki neden diyorum.. Neden ben...
Pek çok olası sebep sayıyorum sonra hiç birisi olmadığını bilmeme rağmen...
Kendime kızıyorum.. Sebeplere kızıyorum..
Yaşamadıklarıma kızıyor üzülüyorum..
" o bana böyle yapmasaydı şimdi böyle olmazdı belki " diyorum..
"Ben öyle yapmasaydım şimdi böyle olmazdı belki " diyorum..
Ordan başka dala atlıyorum.. Şunu yasayamadim, bunu.yapamadım, ah şu olsaydı....
Evlenmeyi anne olmayı çok istedin, gördün diyorum bazen.. Hemen sonra bin şükür desem de...
Evet bizden coooookkkkkk kötü durumda olanlar var.. Evet belki normal bir çocuk olsa Ertuğrulum belki başka sorunlar olacaktı.. Illa olacaktı..
Ama ben oğlum yürüsün istiyorum.. Konuşsun istiyorum.. Kafasını pat küt heryere herkese vurmasin istiyorum.. Bir çocuk bir şey yaparken görünce o da yapsın istiyorum.. Çiğnesin, eline birşeyler alsın yesin, kendi yemeğini kendisi yesin istiyorum..
Beraber kek yapalım, hamur yoğurup poğaça börek yapalım istiyorum...
Parka götürdüğüm zaman koşsun peşinde koşayım istiyorum.. Kaydırakta ters tırmanarak korkutsun, salıncakta ayakta sallansın dur oğlum diyeyim istiyorum....
Normal bir hayat istiyorum..
Tamam tamam, gerçek hayata dönüyorum.. Ben elden ayaktan düştüğüm zaman oğlum kendisi kimseye muhtaç olmasa yeter diyorum...
Ağlasam sesimi duyar mısınız mısralarımda..
Dokunabilir misiniz gözyaşlarıma ellerinizle....
Bilmezdim kelimelerin bu kadar kifayetsiz olduğunu bu derde düşmeden önce....
Allahım sen güç ver.. Şükür ver.. Şifa ver...
Emanetine sahip çıkmamıza yardım et...
Evet gördüğüm cocukcuk ve annesi için sevindim.. Gerçekten sevindim.. Kıskançlık değil içimdeki.. Herkesin zorluğu kendine ve bir çocuk yeni bir şey başardığı zaman ne olursa olsun bu harika haber..
Ama üzgünüm.. Ne kadar alıştım kabullendim desem de, arada geliyor işte böyle...
Isyan değil haşa.. Ama.sınavlarda da olmaz mıydı, demez miydik aaaa böyle de zor sorulur mu diye.. Onun gibi...
Kızgınlığım çok... Kırgınlığım çok..
Yaşadıklarıma.. Yaşamadıklarıma.. Yanımda olmayanlara.. Destek olacağına köstek olanlara..
Yine de şükür.... Çok şükür... Nefes alıyoruz.... Rabbimizi biliyoruz.. Yürümesine az kaldı kuzumun inşallah..
Olacak.. Hepsi olacak... Olacak...
Geçti...
Geçti...
Geçti....
Cennet annelerin ayakları altındadır diye boşuna demiyorlar Hocam. Dualarınız çabalarınız İnşallah bir gün güzel sonuçlar çıkaracak karşınıza. Umut bir tohum gibi toprağa düştüğünde gayretiniz ile sulanıp filizlenecek ve hayalleriniz kökü sağlam bir ağaca dönüşecek. O zaman ki gülüşleriniz topladığınız meyveler olacak. Sabrınız sonsuz olsun. :) Ertuğrul’a öpücükler Ezgi Ablasından.
YanıtlaSilTeşekkür ederim Ezgicim... Bizden de sana sevgiler ve öpücükler: )
SilTabii ki böyle ruh halleri de oluyor.Suçlu hissetme kendini. İnsanız ve en hassas yanımız çocuklarımız.
YanıtlaSilYine de unutma neler neler katettiniz Tubacım. Nerelerden nerelere ulaştınız. Ben Ertuğrul'un her şeyi yapacağını düşünüyorum. Böyle harika bir ailesi varken başka türlüsü mümkün değil :)
Handancim canim benim.. Olacak inşallah.. Umut yitirmemek lazin tabi.. Cogunluklukla yapamadıklarımizi görüp uzulmek yerine başardıklari ile yaptiklarimiz ile mutlu olmayı seçiyorum.. Ama arada geliyor işte böyle anlar malesef: (
SilKızma kendine, canın ne istiyorsa yap, ağla, bağır. İsyan değil bu. Biz bir an, birkaç dakika empati yapıyoruz sonrasında çocuğunla 24 saat geçiren sensin. Her şeye de hakkın var. Duyguyla savaşmak değil kabul edip tüketmek lazım sonuna kadar.
YanıtlaSilDuyguyu kabul etmek.. Çocuklara bunu ogretmeye çalışırken kendimiz yapmakta zorlanıyoruz sanki :)
SilOkurken duygulandım anne olmama rağmen.İnsan olmak yeterli empati yapabilmek için.Bakış açısını değiştirmek rahatlatabilir,zor süreçte ara ara profesyonel yardım da belki iyi gelir.Sizin gibi özverili anneleri seviyoruz biz.Yapabileceğim bir şey olursa lütfen yazın.Sevgilerimle :)
YanıtlaSilŞu yorum bile iyi geldi :) çok teşekkür ederim: )
SilSiz böyle kalbinizi temiz tutup güzel günlere inanç sağladıktan sonra herşey olur, tüm engebeli yollar dümdüz olur ben inanıyorum.
YanıtlaSilDolmakta hatta dolup taşmakta haklısınız, insanız, hislerimize nasıl zincir vurabiliriz ki?
Kimse olmasın, bizler varız :) Ertuğrul da böyle güçlü bir annesi olduğu için çok şanslı..
Sizler hepiniz iyi ki varsınız zaten.. Blog dünyası bambaşka imiş cidden..
SilCok teşekkür ederim
Tanımadığım ama çok yoğun bir sevgi ve ondan daha fazla saygı hissettiğim birisin. Bunu seni mutlu etmek amacıyla yazmadım. Benim iki tane normal çocuğum var, bazı zamanlar bunu unutuyorum da ben de "ay herke bunu yaparken benimki yapamadı" ya da "ay bunu neden böyle yapıyor acaba bir sorunu mu var" dediğim oluyor. Yani annelik bu, her anne hangi gelişim evresinde olursa olsun çocuğu için endişeleniyor, ister istemez karşılaştırma yapıyor. Keşke sadece kendi çocuklarımıza odaklanabilsek, her çocuğun özel olduğunu, hepsinin hayattaki yolunun farklı olduğunu her an düşünebilsek. Ben elimden geldiğince yapmaya çalışsam da yine de beceremiyorum diye üzülüyorum, bazen blogda çocuklarının her yaptığı şeyi yazan annelere kızıyorum, sonra kendimi gayet normal saçma sapan bir davranışı için isyan ederken bulup kendime kızıyorum.. Yani oluyor.. İnsanız. Önemli olan niyet bence.. Tortu yani, bize insanlık olarak kalan.
YanıtlaSilErtuğrul dediğin gibi daha farklı ilerliyor hayatta ama bu demek değil ki onun değeri diğer çocuklardan farklı olsun. Onu çocuk olduğu için, seni de onun blog yazan paylaşan annesi olduğun için sevdik biz. Ertuğrul'un en ufak bir gelişiminde sanki kendi çocuğum yapmış gibi sevindim inan, sen moralin bozukken senin gibi üzüldüm. Şimdi de ne desem bilemedim ama samimi olarak yazayım istedim. İki normal çocuk annesiyim ama sana bakıp şükretmedim hiç, çünkü her çocuk farklı ama hepimizin duyduğu şükür aynı diye düşünüyorum, onlardan öğrenebilmenin şükrü, onlara birşeyler verebilmenin şükrü ve bu yolda kaşımıza çıkanlardan kendimize katabildiklerimizin şükrü..
Ertuğrul'u da seni de sevgiyle kucaklıyorum.
Kendimden daha zor durumdali.annelere bakip sukrettigim icin utandim bi an :) cok.teşekkür ederim destegin icin..
Silyorum yapabilecek deneyime sahip değilim ama sızın yerıne kendımı koymaya calıştım resımlerınızı ınstagramda sıkça göruyorum.. Siz cok guzel bı annesınız :) bazen yasamaya calıstıgımız zamandan bıle sıkılıyoruz bunu kendınıze ya da guzel oglunuza baglamayın. Hayat bu zaman ıcınde değişiklik gösteren duygulara sahibiz. Allah yardımcınız olsun sevgiler...
YanıtlaSilTeşekkür ederim :)
SilEvet çok haklısın aynı şekilde düşünüyoruz yalnız olmadığıma sevindim benim de çok duygusal iniş çıkışlarım oluyor bazen kapatıyorum kendimi sonra şükredip devam etmeliyim diyorum o parklar bazen bana da zor geliyor, kimse yokken kolay aslında zor olan insanların bakışları oğluma bakışları çok üzüyor bazen, sonra içimden dalga geçiyorum onlarla hiçbir şeyden habersizsiniz diye, arkadaşlarımın dostlarımın bizimle yaşıt çocukları var korkunç hissettiriyor anne demeleri sevinmediğimden ya da onların kötü olmasını istediğimden değil onları çok seviyorum hemde çok fazla oğlum misali, ama rüyalarımda anne diyen oğlumu görüyorum yemeğini yiyen yürüyen bana cevap verdiğini görüyorum hep orada kalsam diyorum uyanmak zor geliyor. aman işte bende de oluyor, yorulunca bırakıyorum sonra
YanıtlaSilO kadar iyi anlıyorum ki.. Sanırım özel çocukları olan anneler.hepimiz yaşıyoruz aynı seyleri...
SilOkuduklarımın karşısında susmak gelse de ben yine de senin yanında olmak istedim. Ben özel çocukları çok seviyorum. Ama onlara hakkıyla bakanları daha da çok seviyorum. Ve sende onlardansın.
YanıtlaSilEvet kesinlikle üzülmekte haklısın. Çünkü sen kendini düşündüğün için değil de onu düşündüğün için üzülüyorsun. Senin içinde nokta kadar fesatlık olmadığını ben biliyorum. Senin kadar hayat dolu bir anne de görmedim. Bu ışığınla bir gün inanıyorum ki Ertuğrulda iyileşecek. Yeter ki sabret. Rabbim büyük :(
İnşallah Özlem cim.. Teşekkür ederim canım benim...
Sil